Sælkerafæði er algjört æði

Í gær fórum við Helen upp í sumarbústað til Möggu systur og höfðum með okkur kaffibrauð til að leggja með okkur. Það er velþekkt staðreynd að systir okkar hefði ekki hleypt okkur inn ef ekki hefðu komið til þessar mútur. Um kvöldið elduðu hún og Siggi svo handa okkur svívirðilega góð svínarif, brjálæðislegt hrásalat, frábæra sveppi og ógeðslega fínar kartöflur. Magga er sælkerakokkur og Freyja fékk að njóta þess líka þegar ég kom heim því hún fékk fullan poka af beinum. Aumingja tíkin gerði sitt besta en henni var ómögulegt að torga þessu öllu og um miðnættið lá hún máttlaus af ofáti úti í porti.

Góður biti í hundskjaft eða þannig sko ...

Við Freyja erum nýkomnar úr þessum fína göngutúr út í Kópavogshöfn og erum bæði hressar og endurnærðar. Freyja þó ögn hressari en ég, enda fékk hún snakk á leiðinni og það er svolítil saga að segja frá því. Ég kom auga á óvenjulega stóra margfætlu á gangstéttinni og stoppaði til að skoða hana ögn betur. Þetta frumhlaup mitt varð til þess að tíkin ákvað að skoða líka og áður en ég vissi af hvarf margfætlan af gangstéttinni og upp í hundinn. Segja má að allir þessir fætur hafi lítt dugað eiganda sínum þegar til átti að taka. Í þessu er auðvitað ákveðin heimspeki fólgin, nefnilega sú að ekki dugar alltaf að eiga tólin sem til þarf. Það þarf að kunna að nota þau eða bara halda sig heima á sólríkum degi þegar hundar eru líklegir til að vera á ferðinni. Hvort þarna fór góður biti í hundskjaft skal ósagt látið, enda þekkti ég þessa margfætlu ekki persónulega en víst er að í skordýrafánu landsins hefur fækkað um einn einstakling. Þegar Freyja ætlaði síðan að sleikja á mér höndina í vináttuskyni eftir snakkið færðist ég undan.