Eva er svo skapandi

Þegar Eva var lítil var hún alveg einstakur heimspekingur eins og eftirfarandi sögur vitna um:

Heimspeki um hafragraut

Eva hafði verið í heimsókn hjá afa sínum og ömmu á Akureyri og þegar heim kom sagði spekingsleg við mig yfir morgunverðarborðinu næsta dag:

„Guð vill að ég borði hafragraut á morgnana.“

„Hvers vegna?“ spurði ég sem taldi nokkuð víst að hafragrautur myndi ekki hugnast bragðlaukum dótturinnar.

„Jú,“ svaraði Eva. „Guð er góður og honum þykir vænt um öll börn og afi segir að hafragrautur sé hollasti morgunverður í heimi. Þess vegna vill guð að ég borði hafragraut á morgnana.“

Háleit framtíðaráform

Ég átti erindi í banka og var með Evu í bílnum. Ég taldi að erindið myndi ekki taka langan tíma og bað því barnið að bíða í bílnum. Engin hætta var á ferðum því það var vandlega fest í bílstól. Afgreiðslan í bankanum dróst hins vegar töluvert og ég var orðin mjög óróleg þegar ég kom aftur að bílnum. Barnið sat hins vegar jafnrólegt í stólnum og þegar hún fór.

„Fyrirgefðu, elskan mín, hvað ég lét þig bíða lengi,“ sagði ég. „Ég hélt að röðin ætlaði aldrei að koma að mér.“

„Þetta er allt í lagi,“ svaraði Eva. „Ég sat bara hér og var að hugsa um hvernig ég ætla að verða prinsessa þegar ég verð stór.“

Staðgengill tunglsins

Ég Andri og Eva sátum fyrir framan sjónvarpið að kvöldi til og vorum að horfa á Stand by Me með River heitnum Phoenix í aðalhlutverki. Miklar umræður spunnust milli okkar Andra um hverjir leikarnir væru og hver léki hvern. Þegar hlé varð á samræðum okkar sagði Eva: „En hver leikur tunglið?“ Því einmitt á þeirri stundu sást glampandi tungli í fyllingu á skjánum.

Hvenær er maður of snemma og hvenær of seinn

Í gærkvöldi mætti ég galvösk í boð til Svanhildar systur minnar. Mér þætti engin ástæða til að nefna þetta hér nema vegna þess að þetta var í annað skiptið sem ég mætti í þetta tiltekna boð. Þannig var nefnilega að upphaflega stóð til að halda þetta á fimmtudegi en síðan var því frestað fram á mánudag. Á fimmtudagskvöld leit ég á klukkuna og sá að hún var tuttugu mínútur gengin í níu. Ég hentist út og keyrði í loftköstum heim til Svanhildar. Þegar ég renndi í hlaðið í Skaftahlíðinni sá ég að klukkan hafði skyndilega seinkað sér um klukkustund. Ég hafði litið vitlaust á úrið heima og í raun var klukkan aðeins 24 mínútur yfir sjö. Ég hringdi engu að síður dyrabjöllunni, gekk galvösk inn á stofugólf hjá systur minni og sagði glaðlega: „Ég er víst heldur snemma á ferð. Ég leit vitlaust á klukkuna.“ Um leið og ég reyndi að halda brosinu sá ég að systir mín var vægast sagt illa undir boðið búin. Hún var ekki farin að vaska upp, barnaþvottur um alla stofu og ég sá hvergi vott af kökuveitingum. Skýringin kom þegar Svanhildur vatt sér glaðleg út af baðherberginu og svaraði: „Þú hefur litið anski skjálgum augum á klukkuna systir góð, því þú ert fjórum dögum of snemma.“ Ég knúsaði litla frænda minn nokkra stund en sneri síðan heim. Þegar ég opnaði dyrnar heima tók Guðmundur á móti mér með illkvittnislegu glotti. „Þetta var frekar snöggsoðið boð, Steingerður mín.“ Jú, ég varð að viðurkenna það. Á mánudagsmorgun hringdi svo Svanhildur og spurði hvort ég hefði hugsað mér að mæta þá um kvöldið. Í nokkrar mínútur velti ég fyrir mér hvort það borgaði sig að fara í sama boðið tvisvar en sagði svo að víst myndi ég koma. Ég fékk nefnilega engar kökur í fyrra skiptið.