Stjórnlausir strætisvagna og skólabílar í klandri

Ég skaut því að samstarfsmönnum mínum á kaffistofunni hér áðan að ég og hundurinn virðumst hafa einhver meinleg áhrif á langa bíla ætlaða til fólksflutninga. Til marks um það er að síðsumars var ég á gangi með hundinn á túninu fyrir neðan Bókasafn Kópavogs. Þá heyri ég einhverja skruðninga og lít við. Við mér blasti stjórnlaus strætisvagn sem rann niður brekkuna. Það vildi mér til happs að hann stöðvaðist á stórum steini því ég stóð auðvitað eins og meinasauður með hund í bandi og starði á vagninn. Hefði steinninn ekki staðið einmitt á þessum stað hefðu minningargreinar um mig sennilega tíundað hversu sorglegt það væri að hrifsa konu burtu í blóma lífsins með heiðgulum, megastórum morðtólum. Í gærmorgun var ég svo að koma upp úr Kópavogsdalnum þegar við mér blasti appelsínugul rúta, hálf ofan í skurði með fólksbíl kyrfilega klesstan undir sér. Allir fjölmiðlar gerðu þessu slysi skil nema Ríkissjónvarpið en bílstjóri hafði misst stjórn á skólabílnum í hálku. Tvö börn voru í bílnum og bæði sluppu ómeidd. Enginn var í fólksbílnum sem verður að telja mildi því sá hefði ekki þurft að kemba hærurnar eftir ferðina í skurðinn.

Hvenær rennur dauðstund þín upp?

Ég komst að því með hjálp spurningalista á Netinu hvenær dauðastund mín myndi líklega renna upp.



Sagt var að ég myndi deyja at the grand old age 83. Það þykir alls ekki hár aldur í minni fjölskyldu þannig að ég ætla að verða minnsta kosti 93 og hrella Svövu systur sem mest ég má í ellinni. Hún á ekki að verða nema áttræð þannig að ef ég stend við þessa hótun fær hún aðeins örfá ár án minnar návistar. He! he! Hrummpfff (illkvittnislegt murr).