Sorgarsaga af tippexi

Á heimili mínu var tippexpenni sem reyndist mér ávallt hinn ágætasti vinur meðan ég var að ráða krossgátu Morgunblaðsins. Á gamlársdag sátum við mæðgin með sveittan skallann og börðumst við að ráða áramótagátuna. Greip ég þá til pennans góða í þeim tilgangi að leiðrétta lítilfjörleg mistök sem okkur urðu á. Reyndist pennaskriflið stíflað og þrátt fyrir kreistur, pot með nálum og alls konar fleiri æfingar var ekkert úr honum að fá af hinu indæla hvíta sulli sem gefist hefur vel til að hylja slóð mistaka. Andri hélt því fram að penninn væri tómur en því átti ég bágt með að trúa þar sem hann var bústinn um miðjuna og dúaði vel þegar á hann var þrýst. Ég brá mér því fram í eldhús og klippti í sundur pennaskrokkinn og við það sprautaðist tippex um allt eldhúsið mitt. Skærin mín urðu hvítskellótt, eldhúsbekkirnir líka og stálvaskurinn varð eins og golsótt ær. Langt fram eftir nýársnótt var ég að þrífa tippex úr eldhúsinu og þrátt fyrir öflug og nákvæm fyrirmæli frá lífefnafræðingnum tókst ekki með nokkru móti að gera skærin lík skærum. Að sögn lífefnafræðingsins var hið besta mál að sletta asitoni á skærin þar sem lífræn efni gefist vel til að leysa upp lífræn efni og asitonið mætti síðan sápuþvo af skærunum. Ég eyddi upp öllum naglalakksuppleysi í húsinu en þótt vaskurinn og eldhúsbekkurinn hafi að mestu fengið fyrra form eru skærin undarlega grámygluleg. Ekki beint lík áhaldi sem maður kýs að beita á matvæli. Af þessum atburði hef ég dregið þann lærdóm að líklega borgi sig að henda stífluðum tippexpennum.