Litla barnið í stóru skónum

Ég fór með syni mínum að kaupa sér skó um helgina. Þetta var alveg agalega gaman. Mér leið alveg eins og þegar ég fór með hann að kaupa á hann fyrstu spariskóna. Að vísu notaði hann þá nr. 35 en núna er pilturinn kominn í nr. 41. Ég held að honum hafi ekkert þótt jafnmikil stemmning yfir því að þvælast um Smáralindina með mömmu en ég naut mín í botn. Mér fannst eins og eitt andartak væri blessað smábarnið mitt komið aftur undir verndarvæng mömmu. Ætli þetta rjátlist aldrei af manni að finnast börnin manns, börnin manns en ekki fullorðna fólkið sem maður fæddi í heiminn fyrir fleiri árum en maður kærir sig um að muna.