Í skriðum skemmti ég mér tralallalatrallalallala

Ég ætlaði endilega að reyna að rifja upp ferðasöguna sem hvarf. Þótt ritsnilld mín á rúmhelgum degi verði aldrei neitt sambærileg við þann fítonsanda sem var yfir mér á föstudaginn langa þá skal nú reynt að segja söguna af fjallgöngu okkar hjóna. Við lögðum upp frá Perlunni klukkan tíu á föstudagsmorgun. Við hjónin vorum ein í bíl (sennilega hefur enginn treyst sér með okkur) og við gátum því kysst og kelað eins og okkur sýndist á leiðinni upp eftir. Árný ráðlagði okkur að minnsta kosti að gera það og auðvitað létum við ekki segja okkur það tvisvar. Það er ekki oft sem maður fær leyfi til að hegða sér ósiðlega. Um klukkan ellefu var lagt á fjallið og gangan upp gekk mætavel. Gummi var ótrúlega snöggur að feta upp þrátt fyrir aðeins um mánaðargamalt uppskurðarör á maganum. Ég stóð mig þokkalega líka en Freyja hélt uppi heiðri fjölskyldunnar því hún skeiðaði oftast fremst en brá sér til baka við og við til að athuga hvar snigillinn og skjaldbakan sem fóstra hana væru. Tíkin var sem sagt búin að fara átta ferðir upp og niður fjallið áður en við skriðum á toppinn. Skyggni var lítið fyrst til að byrja með en svo birti skyndilega til og við sáum vítt og breitt um Suðurland. Þokan var fljót að skríða inn yfir landið aftur og lengi var þetta eins og einhver væri að skemmta sér við að draga fyrir og frá glugga. Núna sérðu, núna ekki. Eftir að komið var á toppinn ákvað hópurinn að halda áfram og ganga á tvo aðra tinda í nágrenninu en við Gummi hurfum frá við svo búið. Eins og okkar er von og vísa tókst okkur að komast í hann krappann á leiðinni niður og ég rann einu sinni á rassinn í skriðu og Gumma skrikaði fótur og hann varð að bera fyrir sig höndina. Við komum niður um klukkan 13.30 þreytt og sæl. Þetta er nú svona inntakið í pistlinum sem hvarf og þá getið þið sjálf dæmt um hvort um guðlast er að ræða eður ei.

Með roð í kinnum og rjóma á höku

Allir sem þekkja mig eitthvað að ráði vita að ég er fædd með afbrigðum skítsæl. Mamma gat til að mynda aldrei klætt mig í hrein föt þegar ég var barn án þess að búast við að verða að skipta þeim út aftur um eftir u.þ.b. 2,5 sekúndur. Þess vegna greip hún á það ráð að hafa alla tíð tiltæk skiptiföt á mig. Þetta hefur ekki elst af mér en ég er þekkt fyrir að mæta með tannkremsbletti í blússunum mínum í vinnuna og ná að koma mér upp myndarlegum bletti í buxurnar fyrir hádegismat. Nanna Rögnvaldar. samstarfskona mín er með þessum sömu ósköpum fædd og hún sagði mér í trúnaði hér áðan að einu sinni hefði hún haldið þetta vera bundið við það að hún klæddist ljósum fötum. Nú hefur hún sem sagt komist að því að þetta er háð því að hún sé í fötum. En ástæða þess að ég nefni þennan eiginleika minn hér er sú að maðurinn minn er ávallt hreinn og strokinn upp úr og niður úr. Hann má hins vegar ekki setja upp í sig nokkurn munnbita án þess að þess sjáist merki í kinnum hans, á hökunni og stundum ná sletturnar alla leið upp á enni. Dóttir mín hefur erft minn hæfileika en ég hef enn ekki orðið vör við annað en að sonur minn hafi sloppið við báða.