Það er þá ekki komið lengra jafnréttið

Í gær héldu íslenskar konur upp á 90 ára afmæli kosningaréttar kvenna. Þúsundir kvenna skunduðu austur á Þingvelli þar sem níu kvennasamtök stóðu fyrir dagskrá. Kristín Ástgeirsdóttir flutti fróðlegt og skemmtilegt ávarp og rakti m.a. í stuttu máli sögu kvennabaráttunnar. Ung stúlka, Katrín Tómasdóttir, flutti sannkallaða barátturæðu þar sem hún benti á ýmislegt sláandi, t.d. það að landlæknir hefur fundið sig knúinn til að kalla foreldra til liðs við sig í baráttunni gegn klámmyndakynhegðun ungs fólks sem farin er að skaða heilsu ungra kvenna. Hún benti einnig á að konur eiga enn á hættu að vera fyrir kynferðisofbeldi og sú óvirðing er þeim sýnd að þær eru enn rétt rúmlega hálfdrættingar karla þegar kemur að launakjörum. Vigdís Finnbogadóttir ávarpaði líka samkomum og margt fleira var til skemmtunar. Þetta var hátíð kvenna og konur sáu um allt sem að henni sneri. Samt sem áður fannst Ríkissjónvarpinu og Stöð 2 það eina fréttin sem vert var að tíunda af þessum atburði að Árni Magnússon félagsmálaráðherra flutti erindi og lofaði að beita sér fyrir því að minnka launamun karla og kvenna. Orð eina karlmannsins í hópnum voru það eina sem vert var að nefna eða segja frá. Árni er ekki fyrsti ráðherrann sem lofar að beita sér gegn kynbundnum launamun og með fullri virðingu fyrir vilja og getu Árna til góðra verka verður hann áreiðanlega ekki sá síðasti. Í orðum hans fólst því að mínu mati engin frétt. Mun áhugaverðara var hversu glæsilega þessi níu kvennasamtök unnu saman og það sem þær skeleggu konur sem þarna töluðu höfðu að segja um það sem hefði áunnist og það sem betur mátti fara. Mamma er orðin rúmlega sjötug og eftir að hafa horft á fréttirnar í gærkvöldi hafði hún þetta að segja: „Það er þá ekki komið lengra jafnréttið.“ Þessi orð segja eiginlega allt sem segja þarf.

Dýrðardagar í íslenskri náttúru

Við Freyja erum báðar alsælar þessa dagana, enda hver dýrðin rekið aðra hjá okkur. Á laugardaginn gengum við upp að Glym ásamt Svövu systur, Höllu, Ólöfu vinkonum mínum, Kristjáni Óla syni Ólafar og Óla bróður hennar. Einnig voru með í för slatti af börnum meðal annars Sölvi sonur Óla, Katla litla dóttir hans og Unnsteinn sonur Hansa vinar hans. Hansi og Svava kona Óla fóru aðeins hluta leiðarinnar en mikið dáðist ég að Hansa. Hann bar son sinn tveggja ára í burðarpoka á bakinu og hljóp upp fjallið án þess að blása úr nös. Já, einhvern tíma ætla ég að verða svona. Það verður hins vegar ekki fyrr en ég verð amma því fyrr hef ég ekki tveggja ára gutta til að æfa mig á. Við gengum upp vestan megin Botnsárinnar og óðum yfir fyrir ofan fossinn. Leiðin austan megin er dásamleg en víða er gengið eftir einstigi utan í snarbröttum brekkum. Lofthræðslan fékk því fyrirtaksfóður víða og ég ýmist skreið með hálflokuð augu eða renndi mér á rassinum þar sem verst var. Það virkaði fínt. Gilið er hrikalegt og ægifagurt. Líkt og svo oft áður fylltist ég lotningu og gleði yfir dásamlegu sköpunarverkinu. Ef einhver guð er til þá er hann í þessu yndislega landslagi sem við getum glaðst yfir svo víða á landinu okkar. Á sunnudaginn fórum við svo austur á Þingvelli og héldum upp á 90 ára afmæli kosningaréttar kvenna. Freyja var óskaplega stillt og prúð í mannfjöldanum og ég dáðist að barninu mínu. Mamma, Magga, Svanhildur og fjölskylda og Svava voru þarna með mér og allar vorum við ánægðar með daginn.