Morgunhanar og annað fiðurfé

Hann Andri minn hefur alltaf verið morgunsvæfur. Ég er það reyndar líka en hans morgunógleði var svo mögnuð að þegar ég var að vekja hann í gamla daga leið mér eins og ég væri að reyna að særa draug upp úr gröf. Það var alveg sama hvernig var kallað, bölvað og gargað, hann haggaðist ekki í rúminu. Stundum brá ég á það ráð að halda ljósasjóv í herberginu hans. Kveikti sterk ljós og dansaði stríðsdans á gólfinu vegna þess að nú væru síðustu forvöð að drattast fram úr og koma sér í skólann. Drengurinn rumskaði ekki einu sinni og ef lætin voru orðin óheyrileg sneri hann sér í mesta lagi á hina hliðina. Mér fannst af þessum ástæðum við hæfi að senda honum vísu svona í morgunsárið.

Þú ert minn morgunhani
og alltaf á miklu spani,
frá klukkan sjö
og framundir tvö
er þú sofnar úti á plani.

Það er ekki tekið fram hvort um er að ræða sjö p.m. eða a.m.