Karlmenn

Lítið var að gera í spilavítinu og tveir gjafarar héngu við eitt teningakastborðið þegar hávaxin, glæsileg ljóska gekk í salinn. Hún var íturvaxin með stór, falleg brjóst, mjótt mitti og ávalar mjaðmir. Hún gekk vaggandi í mjöðmunum að borðinu og lagði hundrað þúsund krónur undir. Hún rúllaði teningunum í lófanum og bjó sig undir að kasta. Allt í einu hætti hún við, reisti sig upp og sagði hlýrri, djúpri röddu: „Ég vona að ykkur sé sama en ég er alltaf miklu heppnari í spilum þegar ég er fáklædd.“ Að svo mæltu hneppti hún frá sér blússunni og losaði brjóstahaldarann.

Hún strauk mjúklega yfir stór brjóstin, smeygði sér svo úr pilsinu og stóð á pínulitlum g-strengsnærbuxum einum fata á gólfinu fyrir framan þá. Því næst tók hún teningana, fól þá í lófa sér og sagði: „Verið þið góðir, elskurnar! Munið að mamma þarf á nýjum fötum að halda!“ Að því búnu kastaði hún teningunum. Þegar hún sá tölurnar hoppaði hún upp í loftið, veifaði höndunum og hrópaði: „Já! Já! Ég vann! Ég vann!“ Hún faðmaði gjafarana hvorn á eftir öðrum, sópaði síðan öllum spilapeningunum saman, tíndi upp fötin sín og gekk brosmild fram til gjaldkera til að fá vinninginn greiddan.

Gjafararnir störðu steinhissa hvor á annan. Loks sagði annar þeirra: „Hvað kom upp á teningunum hjá henni?“
„Það veit ég ekki,“ svaraði hinn. „Ég hélt að ÞÚ hefðir verið að líta eftir því.“

Boðskapur þessarar sögu er: Ekki eru allar ljóskur heimskar en karlmenn eru og verða karlmenn.